En dan ineens is het voorbij, over
we stappen in een surrealistisch landschap
van het nog niet kunnen geloven
Na schreeuwende tranen, verdoofd
nooit meer lachen om je grappen
genieten van je gezelschap
luisteren naar je verhalen en goede raad
de verbinding is verbroken
en zij, zijn moeder blijft gebroken achter
zonder woorden, zonder vooruitzicht
vol van tranen en verslagenheid
volgend na nog geen jaar
De enige troost die ik kan bedenken :
Eeuwig verbonden in een opgelost Zijn