“People will say we’re in love” over La Reys

Een liedje van La Reys met Mathilde Santing ( nu al jaren met man, echter toen was ze van de vrouwenliefde).  Een lesbische versie van  “People will say we’re in love.”

Hier de tekst:

Dat vond ik natuurlijk wel wat. Ik ben altijd erg gecharmeerd geweest van zowel Rita als Mathilde.

Ben een aantal keer naar concerten geweest van La Reys, meestal tijdens North Sea Jazz, toen het nog in Den Haag werd gehouden.  Mooie dingen gezien. Ik  zat  altijd als genageld in mijn stoel naar Rita Reys te kijken, in een staat van verbazing vermengd met aanbidding. Gebiologiseerd door haar diva gedrag , theatraliteit, haar maniertjes, zo charmant vrouwelijk, maar met een stoere stap in haar parmantige mantelpakjes,  met al die ervaring van jaren, ronddarrend op de buhne schuin boven me. Ik was altijd op slag verliefd op haar.   De eerste keer dat ik haar zag met haar trio Pim Jacobs (zegt dat iemand nog iets eigenlijk) stapte ineens Stephen Grapelli op het toneel ( de violist die nog met Django Reinhardt  – gitaarheld van me – het genre wat tegenwoordig door het Rosenberg trio wordt gebracht, waarbij je moet bedenken dat Django twee vingers miste aan zijn -ik meen linkerhand – een geweldig mooie lp/cd had opgenomen), die stond kennelijk één zaaltje verder.  Ze kenden elkaar obviously en hierdoor nam het optreden een geheel andere wending. Deze twee mensen waren lekker samen aan het jammen op het toneel, en de energie spatte de zaal in.

Ik heb nooit meer zoiets gezien.  Dat zal ik niet licht vergeten.

Bij een ander concert in Carré van Rita Reys, toen ze al weduwe was,  leek het erop dat het zou worden afgelast want zo werd gesteld, mevrouw Reys leed die avond aan interval diarree.  Maar ja, Rita, nog van de generatie “the show must go on”, kwam gewoon op en probeerde er het beste van te maken !. Dit hield in de praktijk in dat ze een nummer zong en op het moment dat het uittro werd ingezet, zij al sprintend op haar hakjes en in haar mantelpakje het podium verliet richting toilet.

Gek, maar dan gaat mijn verbeelding toch met me aan de haal en stel ik me toch voor hoe dat verdergaat nadat ze het podium heeft verlaten.

Dat bezorgde me een gemengd gevoel van diva-ness en het platte menszijn inenen.

Ik zat ook verplaatst mijn buik in te houden bij ieder lied wat ze aanving.

Gelukkig kwam ze na 5 liedjes op enig moment niet meer retour. Pfff , we hadden het gered.

Of dat ook gold voor het mantelpakje heb ik me altijd nog wel  afgevraagd.

Er kwam een meneer die vertelde dat La Reys het voor gezien hield. Met excuses. Het publiek in een vreemde mengeling van walging en enthousiasme klapte nog een laatste applaus weg. La Reys bleef achter de coulissen. Het trio speelde nog een laatste liedje terwijl het publiek lichtelijk gedesillusioneerd over zoveel menselijkheid de zaal verliet.

Ik weet nog precies waar ik was toen het nieuws kwam dat La Reys op 89 jarige leeftijd overleden was. (28 juli 2013).

Ik was deelnemer aan een zomerweek ergens in bossen over de Ethica van Spinoza. (niet te volgen)

Daar las ik de krant tussen de bedrijven door en zag dat Reys die dag was overleden. Er kwam een diep melancholisch gevoel over me.  De wereld had echt een bizonder fenomeen verloren. Iemand uit een tijd, die nooit meer op zo’n manier terug zou komen. Een groot performer en een bizondere vrouw.

Ik besloot – het gezelschap van de excusez le mot antieke Spinoza vereniging te verlaten.

Ik pakte mijn koffer en meldde me af, mededelend dat mijn moeder plotseling overleden was. (die smoes vond ik toen kennelijk wel passen). Toen ik met een gevoel van onrust het Landgoed achter me liet, bedacht ik me nog dat wellicht zo’n smoes het noodlot wel eens zou kunnen tarten.

Inmiddels is het 2020 en heeft  mijn moeder de leeftijd van La Reys al weer  met twee jaren overtroffen.