Sinds het overlijden van mijn moeder zijn nu 10 weken verstreken. Na een initiële opluchting, die voortkwam uit het eindigen van haar lijden en het zachte inslapen in mijn bijzijn, ben ik gaan rouwen.
Mam sprak nog twee zinnen die laatste dag van haar leven :
“ik ben bang” en bijna in 1 adem de vraag: “blijf je bij me, Sjaan?”.
Dit gaf mij de mogelijkheid om haar gerust te stellen en volmondig “Ja, natuurlijk, Mam, ik blijf bij je” te fluisteren. En hand in hand heb ik toen mijn moeders laatste ademtochten aanschouwt, die steeds lichter werden en na een hapering van een paar seconden, voorgoed uitbleven. Waarna de stilte van de dood haar intrede deed.
Nu 10 weken later is mijn enthousiasme opgegaan in een mengeling van allerlei gevoelens. Van verdriet in allerlei schakeringen, van lichamelijke klachten, van weemoed, van berusting, van een wanhopig zoeken, van liefdesverdriet en onwennig zijn, van existentiële eenzaamheid en via mijn naar nabijheid zoekende contacten een toevallende troost ..
Ik probeer mijn eigen pad te volgen, mezelf toestaand dat alles er mag zijn. Ik eigen me mijn rouw toe. Omdat het een hoogst persoonlijk proces is. Alleen ik kan dít op déze manier voelen.
Gelukkig weet ik wat ik nodig heb en vraag ik hulp aan lieve mensen om me heen.
Inmiddels kan ik ook mezelf alweer troosten.
Nu de feestdagen over zijn, zoek ik innerlijke verstilling.
Ik maak contact met de plek in mezelf, waar stilte en helderheid heerst. De plek waar de ontvankelijkheid en het onvoorwaardelijke huist.
Een verstilde heldere geest, die zich opent en verbindt met de universele leegte. Dat is ook troostend. Mijn moeder blijft hierbij mijn moeder, in herinneringen die mijn geest en mijn lichaam hebben opgeslagen, tijdens onze lange tijd samen. (bijna 64 jaar) En zoals de medewerker van de uitvaartonderneming me zei : “de leegte, die je door het overlijden van je moeder, ervaart kan door niemand worden ingevuld”. En díe uitspraak was heel verhelderend voor me. Dat refereerde aan de plek die mijn moeder in mijn hart inneemt. Dat refereerde aan een gevoel van liefde, wat altijd exclusief zal blijven voor ons samen. Een onuitwisbare verbondenheid, die ononderbroken met mij mee stroomt.