Breuklijnen, die met enig geluk groeiperiodes inleiden. Ik las het rapport van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid van eind april. Daar maakt men onderscheid tussen denk- en doevermogen. Wat ze zeggen is dat ook al heb je inzicht in je situatie en weet wat je te doen staat , dat je dan nog niet automatisch in staat bent om uit te voeren wat je voornemens bent te doen. (en doorgesproken hebt met je hulpverlener of -for that matter- je WMO consulent om maar iets te noemen). Een mens zit gecompliceerder in elkaar. Ook de mate van zelfcontrole (of noem het regie) die een mens kan opbrengen wordt ernstig overschat. We vinden het allemaal moeilijk om te veranderen en blijvend ons gedrag aan te passen. Daar is naast inzicht,steun, moed, kracht en staan en opvallen mee gemoeid. Krijgen we die kans nog wel in onze nieuwe participatie maatschappij ? Daarbij komt nog dat bij grote “life – events” veel stress gemoeid is en zo stelt de WRR , juist onder die verhoogde druk blijkt de zelfregie en doevermogen juist extra moeilijk . Tel uit je winst zou mijn oude moeder zeggen.
Ik ben blij met dit rapport van de WRR. Ik herken er veel in. Ik geef op dit moment les aan mensen die werkloos zijn geraakt en een omscholingscursus volgen voor WMO consulent. Het grote voordeel is dat zij de breuklijnen bij anderen kunnen herkennen. We komen allemaal namelijk op dit punt in ons leven. Je maakt een scheiding door, je verliest een dierbare, je wordt ontslagen, je krijgt een diagnose van de specialist en je blijkt een chronische ziekte te hebben. ……..
Die uitwisselbaarheid, (heden zij, morgen gij zou mijn eerste stagebegeleidster -1980!- zeggen.) kan ons helpen aan te sluiten bij de mensen die bij de overheid aankloppen. Kan ons inspireren tot maatwerk. De menselijke maat. In de dubbele betekenis: een menselijk maatje die weet wat het is om op een kruispunt in het leven te staan. Een maat waar een mens moed uit kan putten, omdat deze gesprekspartner weet op welk punt we ons bevinden.