Helemaal in zichzelf gekeerd, verdiept in onbekend gedachtengoed
sluit zij haar leven langzaam af, voordat ze sterven moet.
Zij krijgt de tijd voor sterven , de keuze om te gaan,
we weten niet meer door te dringen, wij , die aan haar zijde staan.
We kunnen haar slechts laten, in haar wereld ver van hier,
ze is niet terug te vinden, voorgoed uit ons vizier.
soms even zijn er woorden, uit een lang vervolgen tijd,
woorden uit gewoonte, woorden vol verdrongen spijt.
konden wij slechts even, bij haar binnen zien,
om doodgewoon te weten, of ze ons nog kent misschien.
Ga toch mamma, ga maar “het is goed”
in ons zul je altijd leven, ook na de dood, die scheiden doet.
Uw beeld voor altijd, gegrift in onze geest
In ons hart genesteld, rust zacht, mam het is mooi geweest.
950307