Navelstaren, tot inkeer komen, naar binnen keren, indalen, bij jezelf te rade gaan, mijmeren, contempleren, op jezelf terugvallen, tot jezelf komen.
Het zit in onze taal verankerd. De boog kan niet altijd gespannen zijn. We zullen ook moeten stilstaan bij onszelf zo nu en dan. Weer een beetje bijkomen van alle opgedane indrukken. En wat treffen we dan aan als we naar binnen keren ? Dat is natuurlijk iedere keer anders, echter als je het regelmatig doet dan tref je daar wel iets heel vertrouwds aan.
Je grondtoon. Een stilte, een rust waar je helemaal jezelf kunt zijn. Je kan er aanwezig blijven zonder je in te hoeven spannen. Verpleegsters zaten vroeger op de IC op die manier naast een patiënt. (toen de apparatuur van tegenwoordig er nog niet was). Met een tegenwoordigheid van geest, want het is niet suffen, of half slapen, je bent als vanzelf alèrt. En tegelijkertijd in ruste. De tijd staat even stil en je laaft je aan je innerlijke rust. Hieronder een mantra die daar bij hoort.