Ik heb het geluk gehad om al twee keer met vrienden mee naar hun Moederland Iran te reizen. De Iraniërs hebben mijn hart inmiddels gestolen. Grappig hoe je een oude cultuur dagelijks nog terug kan vinden in hun denken en doen. Alles viel op zijn plaats nadat ik eenmaal in Teheran was geweest in hun “oorspronkelijke habitat”.
“Als je het zó zegt dan lijken we wel een uitgestorven diersoort” was het commentaar.
Het is al snel een weemoedig lied bij Iraniërs, maar wel een zoete melancholie, omdat het leven zo is. En daar kunnen ze dan zeer van genieten.
Eén stadium vroeger in een liefdesgeschiedenis situeert zich de vertelling zoals “Winterwood”, een prachtig nummer van DonMcLean, dus die zoete herinnering wil ik u dan ook niet onthouden.